Kara Kitap

Karanlık karanlık karanlık
Her taraf zifiri karanlık,
Vıcık vıcık kan avuçlarım,
Ayak bileğimde zincir,
Boğazımda şeytanın tasması.
Yetmedi mi bu kadar günah?
Bırak artık beni
Bırak...       

Yesilin hangi tonunda bilmiyorum
baktigimda kayboldugum gozlerin.
Bir deniz kadar derin,
ask kadar guzeldi.
Oysa isteksiz bakislarindan anladim;
sevmedigini beni
ve farkettim:
mutsuz oldugumu,
sensiz oldugumu,
kapkara bir cukur gibi
icine gömüldügüm
umutsuzlugumu...

Nereye surukluyor hayat beni?
Girtlagimi kesercesine kahpe,
Akan kanlarla beslenen bir suluk,
Kana susamis bir vampir bu hayat.
Hic cikmiyor disleri etimden,
Bir sagdan bir soldan bicakliyor
Ve biri iyilesmeden yeni yeni yaralar aciyor.
Yurudugum yoldaki engebelerde,
Tuttugum guldeki dikenlerde,
Mutlu oldugumda icimdeki huzun,
Sarildigim kadinlardaki terkedilis oluyor.
Cektikce cekiyor hayat;
Bir ucu olume, bir ucu yasama bagli
Iskencelerde eriyen bedenimi.
Kan tarlasinda ekili kucuk bebekler
Gelinciklerin arasinda buyuyecek,
Cirasi olacaklar hayat sobasinin;
Kulleri savrulurken gokyuzune
Gubresi olacaklar bir cicek bahcesinin.
(17.09.06)

Ey kara gece, ey yildizlar!
Nedir alip veremediginiz benimle?
Ne yaptimda size;
reva gordunuz bana bu iskenceyi.
Gunesin her batisinda sarilir bogazima
yagli kayisi zamanin,
sIktIkça sIkarsinIz safak sokene kadar.
Yanlizligimla vurdunuz beni
tam gogsumun ortasindan.
Kanli ellerinizde bicaklar,
her batisinda aciliyor ask yaralarim;
derinlesiyor git gide eski acilarim.
Koyun koyuna uyuruz olulerle her gece.
Hepimizin payina dusen bir kurek toprak
ve bir omur dolusu kahir.

Hep mi yanlızdım ben;
Yoksa sonradan mı basladı tecavüzler
bu dipsiz kuyuda?
Ağlamakla biter mi gözyaşlarım
Belki de limitsiz bu hıçkırıklarım.
Sorma neden sessizim.
Anlamaz çünkü riyakar beynin;
Nasıl kaybolduğumu
koridorlarında hayatın,
Vurulduğumu kayıp bir aşkla.
Kilit vurulmuş umutlar
Cam gibi keskin
Akıyor aort damarımda kırıkları.
Karanlıktır yansıyan gözlerimden,
Melekler yüzünü saklar benim yanımda,
Utanır şeytan dostundan,
Saraylarım yükselir
Allahın terkettiği yerde.
Her bir odasında işkence,
Günahlarin tadı damağımda,
Dunya bir kerhane olmus;
Her gun satilirim ben.

Bu terk edilmiş şehir
Mesken olmuş şeytanla oynayan günahkarlara.
Acı çeken her bir kul
Pusuya yatmis öc için bekliyor.
Biz yaşarken sığınaklarda
Masum ruhlar sessizce aramızda geziyor.
Anlat! diyor onlara:
Ateşte yaktiklari suçsuz insanlar,
Kurban ettikleri küçük çocuklar
Ve umarsızca savurdukları bütün günahları
Yataklarının başucunda bekliyor onları.
Ateşle oynamaya gelmez,
Dost oldukları şeytan
Bir gün çevirip yönünü tersine
Yakacak zevklerle sarılmış şişko vucutları.